Geçen hafta içi Murat geldi bize.
En son birlikte Dinozor Müzesi’ne gittiğimizden beri Duru Murat’ı sayıklıyordu. Kaç kez özlediğini söyledi hatırlamıyorum. Öyle olunca Murat’a da bize gelmek düştü:)
Murat’ı görünce çok sevindi. Onun kucağında oturdu, sarıldı, güzel güzel kitap okudular birlikte. Bizimle olsa okumaz. Uslu uslu oturdu, kırıttı resmen:)
Yemek yedik, Murat “kocaman aç ağzını bakalım” dedikçe kocaman lokmaları yuttu Duru’cuk:) Hâlâ kullanıyorum bunu, yemek istemeyince “Murat’a söyleyeceğim ağzını ne kadar kocaman açabildiğini” diyorum. O zaman haaam diye yutuyor yemek istemediklerini:)
Biz de özlemişiz Murat’ı. Ayrılık vakti gelince üzüldü Duru, yine gelecek dedim…
Murat da Duru’nun en sevdikleri arasında, tabii bizim de…
