Mm olayında sanki yolun sonuna geliyoruz.
E gelelim artık değil mi, 2,5 yaşı da geçti. Yetsin gayri:)
Neyse, dün akşam ilk defa akşam eve gittiğimde istemedi. Bir şeylere daldı ve yatana kadar unuttu. Arada talep etti fakat bir şekilde atlattık krizi.
Gece uyumaya çabalarken yine istekleri bitmedi. Çişini yaptığı ve yatmadan önce bir şeyler yediği, karnının tok olduğunu bildiğim için bu istiklireni kulak vermeyecektim, kararlıydım.
Neyse, biraz debelendik bizim yatakta. Ve beklenen an: “Anne çişim geldi”. Ben uyuyor numarasına devam ederek “Hayır” dedim kesin bir sesle. Kendi kendine, kısık bir sesle söylendi “Hmm hayır dedi” dedi. Duyuyorum ben bu arada ve krize girmemek için zor tutyorum kendimi:) Üzülüyorum da bir yandan, buna rağmen kalkıp gitmiyor, yatıyor yine yanımda, canım… Ve ikinci beklenen an:
Duru: Anne
Ben: Efendim
Duru: Karnım acıktı
Ben: Yeni yedin, toksun
Duru: “Hmm, yeni yedin dedi”
Ben: :))
Böyle işte, kendi kendine söylenir de oldu, minik insan yavrusu:)
Uyuması 1 saati buldu neredeyse. Döne döne, ağzımı, burnumu, gözümü elleye elleye, yanaklarımı, alnımı öpe öpe uyudu yavrum. Tabii ben de yanında…
Kalktığımda saat 12’ye geliyordu. O saatten sonra ne ütü yapabildim ne de başka bir şey…
Gece sadece 1 kez istedi, ikincisinde “yok kızım, bitti şimdi” dedim, ısrar etmedi.
Olay “saplantı” boyutundan uzaklaştı, sevindirici.
Benim için de daha iyi, önceki bıraktırma denememde bunalıma girmiştim. Böyle yavaş yavaş olunca ben de alışıyorum, yine de üzücü tabii. Olsun, içim rahat, hakkını verdik ikimiz de…
Gelişmeler böyle bizde…