Günün en güzel şeyi kızımın kollarını kocaman açarak “Anneler günün kutlu olsun” deyip beni öpmesiydi. O olmasaydı ben anne olamazdım ki, bilsem daha önce yapardım…
Günün ikinci güzelliği akşam üzeri ani bir kararla ablamlarla buluşup mangala gitmemizdi. Çok uzun süredir yapmıyorduk, ablam çok yoğun çalışıyor, özlüyor fakat görüşemiyoruz…
Apar topar hazırlandık, evden bir şeyler götürdük, doğru Polonezköy ördekli yere…
Oraya vardığımızda neredeyse saat 6.30’du. Hava ılıktı ama üşütmedi neyse ki.
Duru Cabbar’a bindi, sayıklayıp duruyordu zaten uzun süredir.
Biraz salıncak, biraz tavşan besleme… Emir’i de çok özlemiş, sarılıp durdular birbirlerine.
Komşuda pişti, bize de düştü:)
Hava kararmıştı kalktığımızda, soğumaya da başlamıştı.
Açık havada epeydir yapamadığımız bu toplaşma çok çok iyi oldu.