Hafta sonları biz kahvaltı ederken Duru’nun da önüne kaşar peynirlerini minik minik koparıp koyuyorum. O da onlarla oynarken ağzına götürüp yarı yiyor, yarı yere atıyor. Eliyle ezip ezip bakıyor. Neyse, sonuçta kendi kendine yeme becerisini kazanabilmesi için minik yiyecekler verip “ham yap kızım” diyerek yemesini teşvik ediyoruz.
Geçtiğimiz pazar yine kahvaltı ederken kaşar peynirinden bölüp eline verdim. “Ham yap kızım” dedim, peyniri ağzına götürdü. Sonra “Bana da ver kızım, ben de yiyeyim” dedim, benim ağzıma getirdi minicik peynirli elini:) Çok değişik bir andı, çok duygulandım… Büyümüş de annesini beslermiş benim miniciğim… Hemen kameraya çektik, çok eğlenceliydi.
Canım kızım yiyor, büyüyor… Yemeğini annesiyle de paylaşıyor, minicik elleriyle annesini de besliyor. Bebeğin (artık çocuğun demek daha uygun olacak aslında) olayları anlayıp tepki verdiği ve çok hızlı öğrendiği bu dönemin keyfi de bambaşkaymış… Her anı çok ama çok özelmiş…