Dün akşam eve gittiğimde annem iki yeni haber verdi Duru’yla ilgili. Birincisi; Duru’nun üst sol dişi de yoldaydı. Baktım, evet beyazlamıştı o da. İkincisi de Duru bir yere tutunmadan ayakta öylece durabiliyordu. Durabiliyor dediğim birkaç saniye kadar… Koltuğa tutunarak da sıralıyor artık. Ben de denedim, gerçekten elleri hiçbir yere değmeden öylece durdu. Onun da çok hoşuna gidiyor, sonrasında gülerek bana sarılıyor.
Dün akşam çok güzel oynadık onunla. Bol kahkahalı, bol öpücüklü… Eve geldiğimde annem ona yemek yediriyordu. Ben öpünce o da beni öpmek istedi, öptü de… Tüm yanağım yoğurt oldu tabii.
Epey yorulmuş olmalı ki saat 10’da uyuduktan sonra 1’e kadar uyanmadı. Hatta yatağına yatırmak için kucağıma aldığımda bile… Gece de sadece 2 kez uyandı.
İnternetten okuyordum hep, ne kadar az olursa olsun annelerin çocuklarıyla geçirdikleri zaman kaliteli olmalıdır diye. Doğruymuş. Hafta içi o kadar az vaktim kalıyor ki bu kadarcık zaman ikimizi de tatmin etsin diye uğraşıyorum. Bazen başarılı oluyorum, bazen de kafamda bin bir türlü şey varken elimde olmadan bunu beceremiyorum. İşin sırrı, insanın günün bütün sorunlarından, evde bekleyen işlerden 1-2 saat olsun sıyrılıp sadece bebeğine yoğunlaşmasında. Dün akşam bunu yapmayı başardığım akşamlardan biriydi, hem ben hem Duru birlikte geçirdiğimiz 2 saatten büyük keyif aldık. O mutlu mutlu uyudu, ben de 2 saat ertelediğim işlerimi bu mutlulukla daha çabuk hallettim. Duru’yu yatırdıktan sonra yorgun ama mutlu bir kadın olarak ben de uyudum.