8 Ekim 2013 Salı
Yine bir uyuma seansında idik. Uykuya biraz zor geçiyor. O da haklı, ben zaten 8’i geçerek evde olabiliyorum. Yemek falan derken neredeyse Duru’yla bir şeyler yapıyor olabildiğimiz saat 8 buçuğu buluyor. E onun da en geç dokuzda yatakta olması gerekiyor. Dolayısıyla tam oyunun en iyi yerinde “biraz daha oynayalım, sonra yatağa gideceğiz” demek kötü oluyor. O da bazen “uyumiycam da uyumiycam” diyerek kendince tepkisini gösteriyor.
Neyse, yine böyle bir akşam işte. Yatakta yatıyoruz. Bana yine hikayeler, şarkılar… Belli ki uyumak istemiyor. Sonra birden aklına yaşlanma ve ölüm geldi. Arada bu tip sorular soruyor. “Anne, ben de yaşlanıcam mı” diye sordu. Ben de “Tabii sen de büyüyeceksin” diye cevap verdim. Bu sefer “ben ölmek istemiyorum” diye ağlamaya başladı. Sinirim bozuldu benim de tabii. Zor sakinleştirdim. Cumartesi kahvaltıya gideceğiz bak falan diyerek mevzu değiştirdim. Sonra espriler yapınca gülmeye başladı. Biraz da zorla ağlattı kendini. Bazen ruh halini çözemiyorum gerçekten.
Gece gece sinirim bozuldu…