Burcu öğretmen birkaç ödev vermiş çalışmak için. Biz de çok zorlamadan, oyunla falan çalıştırıyoruz Duru’yu. Dün piyanonun başına oturduk. Serhan da var, sonuçta konservatuvar mezunu, onun mutlaka olması lazım… Biraz çaldı Duru, sonra zor geldi, ben de göstermek istedim nasıl olacağını. Bu sefer küstü. Hadi bakalım, eski haline nasıl döndüreceğiz… Bu aralar öyle bir şey de var, kimsenin bir şey yapmasını istemiyor.
Kafayı çalıştırdım. Havuç soymuştum yesin diye, atlara olan sevgisi de malum. Serhan at gösterisi seyretmeye gelmiş bir seyirci gibi oldu. Ben de Duru’yu at yaptım, “Bakın bu güzel at nasıl da piyano çalıyor, seyretmek isteyen ücretini ödesin, gösteri başlıyor” falan dedim. Baktım bizim kız gülüyor, hemen at havasına girdi:) Anladım ki doğru yoldayız. Sonra parçayı çalmaya başladı. Alkışladık, havucunu verdim ağzına ödül olarak, o da kişnedi:)
Yani demem o ki çocuk psikolojisi çok değişik. O yüzden piyano öğretmeninin mutlaka pedegojik formasyon almış olması gerekiyor. Biz hasbelkader bulduk bu yöntemi, fakat yarın nasıl oturturum, nasıl daha sabırlı olabilirim, onu nasıl motive ederim bilemiyorum. Biraz sabırsızlık var bende, ona hemen yardımcı olayım istiyorum, o da bozuluyor buna. Daha çok küçük tabii, yine de çok iyi. Nota değerlerini bilmek, onları saymak ve notadan görüp çalmak hiç kolay değil. Zorlanınca da haliyle küsüyor, kızıyor… Öğretmenine de danışacağım yarın…