Duru epeydir birimizin yardımıyla oturur vaziyetten ayağa kalkarak bir yere tutunuyor ve ayakta durabiliyor. Koltuğa, sandalyeye ya da sehpanın kenarına tutunarak ayakta durmak onun da hoşuna gidiyor. Bu fotoğrafları da 29 Ocak akşamında çekmiştim.
Dün akşam annemle oynuyorlardı. Annemin kucağında otururken, sandalyeye bağladığımız portatif mama sandalyesine tutunarak kendisi ayağa kalktı, hem de yardımsız. Sonra oturdu, sonra tekrar kalktı. Benim “Hadi kızım tutun da kalk” komutumu anlıyor, kollarını uzatarak mama sandalyesinin kenarına tutunuyor ve kendisi kalkıyordu.
Bu durumda iki şeye inanamadım. Minik kızım büyüyor ve laftan anlar hale geliyordu. Gerçi daha önceden de cama yakın olan koltukta otururken “ce yap” dediğimizde tülü alıp yüzüne getiriyordu ama dünkü hareketi onun artık ufak bir bebek olmadığını iyice anlamamı sağladı. En azından “otur” ve “kalk” gibi kısa ve basit kelimeleri anlayarak denileni yapması ile bir tuhaf hissettim kendimi. Bir de bu olay, her şeyin nasıl muazzam bir düzende işlediğini bir kez daha gösterdi bana. Daha önce değil, daha sonra da değil, sırası gelince oluveriyordu…
Duru’m büyüyor. Ben de onun büyümesini hayretler içerisinde izliyorum…