Her pazartesi evde olduğumdan kızımla daha fazla vakit geçiriyorum. Allahtan 1 yaşına kadar süt izni var ve böylece 3 gün birbirimize biraz olsun doyuyoruz.
Duru bugünlerde ayaklanıyor diye yazmıştım önceki yazımda, büyüyor demiştim. Başka bir şey daha fark ettim. Duru uyurken dudağını meme emiyor gibi hareket ettirirdi. Dün gördüm ki artık bunu yapmıyor. Bir de dümdüz yatan kızım artık kendisi yan dönüp de uyuyor. Geceleri hala sıkça uyanıyor, yanında ben varsam gözünü kapatıp uyuyor. Ama beni göremezse ağlayıp çağırıyor, kucağıma alıyorum, susup uyuyor. Sanırım anneyi kaybetme korkusunu yaşadığı döneme girdik. Uykusuz kalmama rağmen çok da şikayetçi değilim. Kucağımda uyumasına ve onun sıcaklığını duyup ipek saçlarını okşamaya bayılıyorum. Dedim ya, Duru’nun her halini doya doya yaşamak istiyorum…
