Geçtiğimiz hafta sonundan beri Duru “haşof” diye bir şey söylüyor, biz de Serhan’la birbirimize bakıp bunun ne demek olduğunu bulmaya çalışıyorduk.
Dün akşam yemekteyiz. Bizimki havuçları göstererek “haşof” deyince bunun havuç olduğunu anladık nihayet. Eskiden “avç” derdi, o nedenle anlamamışız demek.
Mep düzeldi, top oldu. Oyun hamurundan bol bol top yapıyoruz, ben yapıyorum o bozuyor.
Akşam kelimesini duydum ilk defa ağzından. Dün akşam camdan yine mavi minibüse bakıyoruz, “aşam” diyor, allahtan hemen anlayıverdim:)
Mavi minibüse bakması için camın önüne küçük sandalyesini koyuyoruz. Ona çıkıp camdan bakıyor. Daha kolay çıkması için de pazar günü IKEA’dan basamak almıştık. Duru onu salonun ortasına getiriyor, üzerine çıkıp “dabadaba dabaa” diyerek bize konuşma yapıyor. Sonra da “alkış” diyor. Bir de şarkı söylüyoruz birlikte, ben “lay lay laaay” diyorum o da tekrar ediyor, sonra alkışlıyoruz. Starlık onun ruhunda var:)
Dün eve gitmeden saçımı kestireyim dedim, o kadar uzadı ki artık koyun yünü gibi olmuştu uçları. Neyse, Serhan benden önce gitmiş eve. Onu görüp beni göremeyince ağlamış, dokundu bu bana. Ben gelince pek bir sevindi, şımardı. Yaradan, herkesin yavrusunu anne babasına bağışlasın.