Cumartesi Duru’yu parka götürdük. Aslında niyetim gitmemek, evde kalıp temizlik yapmaktı. Bir keresinde ben gitmemiştim, evde kalıp temizlik yapayım diye. Ondan etkilenmiş meğerse Duru. O gün bugündür bir yere giderken önceden isteğini bildiriyor bana, “Anne sen de geliyorsun” diyor.
Neyse halim de yoktu ama gittik. Orda çocuklar kaydırakta bir şeyler yapıyordu. Nereden öğrendiyse, parmağını kaldırdı, “Yaramazlık etmeyin” dedi:) Çok güldüm. Dün de babama söyledi aynısı “Yaramazlık etme dede” dedi, niye dediğini hatırlayamadım ama.
İkinci sevdiğim lafı şu: “Anne bana kızma”. Bir şey için kızdım ona, biraz sesimi yükselttim. Başka türlü anlamıyor çünkü. Çok içlendi bu duruma, hırslandı da. Gözler dolu dolu “Anne bana kızma” dedi. Yüzü hâlâ gözümünü önünde. Kıyamadım bu haline, gittim sarıldım.
Çok acayip laflar ediyor beklenmeyen zamanlarda, tam da oturuyor, örtüşüyor olaylarla.
Seviyorum onu…