Geçtiğimiz pazar evimize minik bir ziyaretçi geldi: Ali Deniz
Kendisini epeydir bekliyorduk. Duru’nun doğum gününe gelecekti aslında. Fakat çok kalabalık olunca bir de sıcaklar bastırınca daha küçük olan Deniz’i evimizde görmek ancak pazar gününe kısmet oldu.
Küçük bebeği çok özlemiştim. Kımıl kımıllığını, misss gibi kokusunu, sıcacık, kadife gibi saçlarını, kafasını özlemiştim…
Tam da öyle bir zamanda, ilaç gibi geldi mis Deniz.
Büyümüş, kocaman olmuş o da, en güzel en tatlı dönemlerinden birinde geldi bize.
Benim için yeri çok özel Deniz’in, annesinin de… Doğumuna girmiştim, annesinden önce ben gördüm onu, doğduğunda yanındaydım. Onun en özel ve önemli anını paylaştım.
Üzerinden 5 ay geçti. 6. ayına girdi. Şeftali suyu içmeye bile başladı:) Baktım, o da kurtarmış paçayı, tombik tombik tostombik, bir minik adam olmuş.
Çok sevdim, kendimi kaybettim bir ara.
Baktım, Duru hafif alıngan gözlerle bana bakıyor, kendime geldim derhal:) Birlikte sevdik. Önce yanaşmak istemedi pek. “Bak ayaklarını sevelim ne kadar güzel ”dedim, “Sevmiycem” dedi. Sonra kendisi gidip dokundu nazikçe. Deniz de Duru’ya ayrı güldü, nasıl anlıyor çocuklar birbirlerini…
Kahvaltı ettik birlikte. Deniz de uslu uslu durdu. Gözler çok cin maşallah, taa koltuktan masayı, beni kesti uzaktan:) Bir de sesler çıkarıyor, işte o zaman daha da fena oluyor insan, maşallah çok çok.
Emine ve Melih, Duru’nun doğum günü için çok güzel bir elbise ve oyuncak getirmişler. Tahta boncukları ipe dizme oyunu, epey ilgilendi, sevdi bu oyuncağı Duru.
Duru, Deniz’e sakin yaklaştı, hiç kıskanmadı aslında. Bu da hoşuma gitti benim. Deniz’i annesi uyuturken odaya bile girmedi, “annesi uyutuyor onu, sessiz olalım” dedim, kapının dışında durup parmağını dudağına götürüp “şştt” dedi. Çok anlayışlı benim kızım.
Önce dünyamıza sonra evimize hoş geldi sefa geldi minik Deniz. Yine bekleriz, her zaman…
