Kübra iş yerinden arkadaşımdı. Hâlâ da çok sevdiğim fakat artık aynı yerde çalışmadığım arkadaşımdır. Geçen yıl yine bir kış ayında evlerine gitmiştik. Duru o zamanlar 1,5 yaşlarındaydı.
Nihayet 1 yıl sonra:) tekrar görüşebildik. Cumartesi akşamı Kübra ve eşi Melih evimizdeydi.
Duru hiç yadırgamadı onları, inanamadım. Ne bir saklanma, ne bir utanma… Sanki epeydir tanıyor gibiydi onları, acaba hatırladı mı dedim içimden.
Neyse, birlikte salona geçtik, sonra yemek faslı. Tam 2 saatte gelebilmişler trafikten. Duru sakindi, yemek yememe izin verdi, sonra biraz odaya geçtik onunla, oynadık, tekrar salona geldik. Bir ara Kübra’nın kucağına gitti, güzelce oturdu, sohbet ettiler büyük adam gibiydi. Balıklarını gösterdi ona.
Yemekten sonra ben sofrayı toplarken Kübra Duru’ya yemek yedirdi. Bizden zorla yediği, bildiğimiz zeytinyağlı kereviz yemeğinden iki tabağı iştahla yedi Kübra’nın elinden. Kübra da çocuk dilinden o kadar iyi anlıyor ki, eminim ki çok iyi bir anne olacak…
Genellikle biz üçümüz oynarken Melih ve Serhan koyu bir sohbete dalmıştı. Arada Melih de Duru’dan nasibini aldı, baktım bir ara “Otobüs-kamyon-jip-bi biip” yapıyor Melih’e:) Eğlenceli görüntüler oluştu böylece:)
Saat 12’de zorla uyuttum Duru’yu, hiç niyeti yoktu ama bir yandan da gözünden uyku akıyordu. Bir ara baktım, salonda her yer kağıt kırpığı, oyuncak ve boya kalemi ile doluydu.
Biz saat 2’ye kadar oturduk, güzel ve keyifli bir akşamdı, uzun süredir unutmuşuz böyle oturmaları. Ailecek çok memnun kaldık…
Duru sabah uyandığında ilk olarak “Anne, onlar balkondalar değil mi” diye sordu. Çünkü Melih’le Kübra soluklanmak için arada balkona çıkıyorlardı. Gün içinde de durup dururken “Anne, çok güzeller değil mi” diye bir laf daha etti:) Kübra’nın saçları çok uzamış, çok yakıştırdım, Duru da çok beğenmişti, gidip gidip seviyordu akşam boyunca.
Biz zaten seviyorduk, Duru da bayıldı Kübra ve Melih’e….
Duru’nun emridir, tiz zamanda tekrar görüşüle:)