Duru tatil günlerini belledi artık. Efendim, o gün ne yapacağımızı kendisi düşünüyor küçük hanım.
“Anne, ben bugün nereye gideceğimizi buldum”la söze başlıyor. Cumartesileri genellikle at günümüz bizim…
Kenan Bey Binicilik harika bir yer, artık alıştık oraya. papatya da var. Burkaç hafta gitmezsek duru özlüyor onu…
Cumartesi sabah önce Çengelköy’e indik Serhan uyurken. Malum havalar çok güzel. Değerlendirmek lazım. Sonrasında da Kenan Bey yolunu tuttuk…
Papatya’yı bekledik biraz. Sıra vardı. 5 yaşlarındaki çocuklar ata öyle güzel biniyorlardı ki imrendim, inşallah Duru da öyle olur zamanı gelince…
Bu kez ona başka bir abi eşlik etti. Duru’ya değişik alıştırmalar yaptırdı…
Önce iki elini havaya kaldırttı, denge duruşu yaptırdı.
Benim yüreğim ağzımda tabii…
Sonra tek elini yanda tutmasını söyledi, yaptı bizimki de…
Bu arada şarkılar söylüyor, abiyle sohbet de ediyor bir yandan:)
Derken birden atı koşturmaya da başladı, baktım gidiyor bizim kız:)
Turun sonuna geldik. Papatyasını sevdi Duru…
Acıkmış, çorba içti, ekmeklerini de tavuklara verdi.
Ağaca çıkardım onu, koala gibi sarıldı yine.
Yanında da ben bittim hemen, sevdim bu resmimizi…
Epey zaman geçirdik. Gitme zamanıydı yine…
Papatyalı bir günün sonuna daha gelmiştik…
