Alem çocuk bu Duru:)
Sabah itfaiye gezileri vardı, ben de okula bırakmaya gittim. Sabah uyandırdım, ilk cümlesi “Anne erken mi uyandım” oldu. Ben eve geç gittim, dün annem ona anlatmış, yarın geziye gideceksin erken kalkacaksın diye. Sonraki cümlesi de şöyleydi: “Anneanneeee, bak erken uyandım ben”:)
Neyse, okula gittik. Öğretmeni geldi Duru’yu almaya. Yüzünde bir tebessüm. Bu kızınız çok alem, dün size anlatamadım, şimdi anlatayım dedi. Eylül başından beri Çalgılar kitabından müzik aletlerini tanıtıyormuş. Dün çocuklara sormuş, ne sorduysa Duru bilmiş. Bileni diğer çocuklar alkışlıyormuş, dolayısıyla her seferinde Duru’yu alkışlamış çocuklar. Bu duruma da bozulmuşlar tabii. Sonradan anlamış Kadriye öğretmen, bu kitabın bizim evimizde olduğunu:)
Küçüklüğünden beri kitaplarla haşırneşir Duru, bunda bizim payımız büyük tabii. Bıkmadan usanmadan okuduk, anlattık. O çocuk daha demedik. Neye ilgisi varsa destekledik, bu bazen dinozor, bazen at, bazen bitki, bazen de çalgılar oldu. Zaten epeydir o kitabı okuyorduk, demek ki hafızaya kazınmış.
Emeklerimizin karşılığını birer birer veriyor bize, şükürler olsun…