Geçtiğimiz pazar günü uzun süredir gitmek isteyip de bir türlü gidemediğimiz bir prensesi ziyaret ettik nihayet…
Serhan’ın iş yerinden arkadaşı Pınar doğum yapmıştı. 40 gün geçmiş üzerinden.
Duru’dan endişeliydim. Biraz kıskançlık yapıyor çünkü. Kucağıma alınca hemen kendi de uzanıyor onu kucağıma almam için.
Gittiğimizde uyuyordu Esincik. Yumuk yumuk, nasıl tatlı… Epey uyanmadı. Öylece seyrettik, tabii ki fotoğraflarını da çektim. Pınar’a annelik çok yakışmış, güzel prensesi doğurunca daha da güzelleşmiş.
Uyandığında kucağıma aldım onu, mis gibi kokuyordu. Duru hiç tepki göstermedi. Herhalde bebek olduğu için kendine rakip görmedi Esinciği:)
Serhanın kucağında yine uykusu geldi, en son babasının kucağında tekrar uyudu, huzurlu huzurlu…
Duru çok sakindi. Orada iki tane at biblosu vardı, çok sevdi onları, onlarla oyalandı.
Hiç huzursuzluk çıkarmadı. Bir tane 4 yaşında arkadaş gelince de dünyalar onun oldu. Elinden tutup sahiplendi hemen. Bir ara baktım arkadaşını arıyor. Meğerse bizimki kızcağızı çok koşturmuş o da yorulup saklanmış Duru’dan:)
Bu resmi de orada çektim, güzel çıkmış.
Esin melek gibi… Çok sevdim onu. Duru’nun her yaşı, her hali çok güzel. Fakat bu küçük bebek özlemim geçmeyecek galiba…
Yaradan bahtını açık etsin, sağlıklı ve uzun bir ömür yaşasın annesi, babası ve sevdikleriyle birlikte…
Maşallah diyorum son olarak…