Yıllık izin zamanımız gelmişti. Bu yıl da geçen sene gidip çok memnun kaldığımız Didim Palm Wings Beach Resort’un yolunu tuttuk.
Pazar sabaha karşı saat 4’te Duru’yu kaldırdım. Sanki hiç uyumamış gibi birden cin kesildi. “Gidiyor muyuz” diyerek ayaklandı. Tuvalete bile söylenmeden gitti. Sonra arabaya bindik. Derken epeyce uyudu…
Yolculuk rahat geçti. Süt içirmediğim için yolda hiç kusmadı. Bir de “yolculuk biraz uzun ve tehlikeli, o yüzden koltuğunda oturmalısın” dediğimiz için yol boyunca kendi koltuğunda oturdu. Aferim ona…
Saat 2 gibi otele vardık. Odamız geniş ve merkeze çok yakındı. Şanslıydık…
Yemek faslından sonra plaja indik. Deniz geçen yıl bıraktığımız gibi yine çok güzeldi. Biraz soğuktu yalnız. Tatilin son 3 gününe kadar da soğuk olarak kaldı.
Günlerimiz çok keyifli geçti. Duru sayesinde biz de güzel insanlarla tanıştık. Kaan’ın annesi Deren, Koray ve Nisanur’un annesi Serap ve Zeynep’in annesi Nilgün’le denizin içindeki sohbetlerimiz çok keyifliydi. Babalar da çok iyi anlaştılar. İlk kez bu tatilde yaşadık bunu… Kısacası bu tatil benim en rahat geçirdiğim tatildi. Duru kendine bir sürü arkadaş edindi.
Dolayısıyla bizimle pek ilgilenmedi diyebilirim. Kaan, Zeynep, Ceren, Simten, Koray tam Duru’nun yaş grubuydu.
Nisanur ve Deniz de abla grubundaydı. Birlikte çok güzel zaman geçirdiler onlar da…
Duru özellikle Kaan’la çok iyi anlaştı. Plajdaki kankası oldu adeta…
Ayrı olduklarında Duru Kaan’ı soruyordu bize. Kaan da Duru’yu soruyormuş. Çok konuşmuyorlar ama birlikte oynarlarken büyük bir ciddiyet vardı yüzlerinde, sanki oyun oynamıyorlar da önemli bir iş yapıyor gibiydiler, çok enteresandı…
Biraz da yemeklerden bahsedelim. Onlarca çeşit arasından Duru kahvaltıda sadece pankek yedi.
Başka da bir şey sokamadık ağzına. Akşam yemekleri daha iyiydi. Ana yemek tabii ki makarnaydı, yanında köfte, et, tavuk yedi ağırlıkla. Bir akşam Serhan Duru’ya ahtapot, bir akşam da dil denetti. İkisine de bayıldı, şaşırdım ben de. Her akşam “Babacım ahtapot var mı” diye soruyordu:) Denizde çok yüzüp bütün gün kumda dolaşınca arada ne bulursa yiyordu. Bir keresinde de Kaan’ın patateslerine ortak oldu…
Duru bu tatilde yüzmeyi keşfetti. Cansimiti aldık ona.Önce kıyıda denedi simiti. Alıştıktan sonra yavaş yavaş açıldı…
Simitle yüzmekten çok keyif aldı. O kadar bütünleşti ki denizden çıkınca bile etek gibi onu elleriyle taşıdı:)
Bu kadar seveceğini bilseydik gider gitmez alırdık, bilemedik… Kollukla yüzmek istemedi çünkü.
Duru geçen yıl inmediği sahneye bu yıl çıkmak istemedi. Nedeni de sahnedeki mask resmiydi. “Gözleri yok onun karanlık” dedi, yavaş yavaş korkuları başlıyor Duru’nun…
Bir akşam nasıl olduysa Kaan’la birlikte sahneye çıkıp tren grubuna katıldılar. Görüp görebileceğimiz de o oldu.
Bu da Duru’nun dansından birkaç resim:)
Kaan’la gösterileri izliyor burada da…
Son akşam Serap’ın eşinin doğum günüymüş, sonradan öğrendik. Bizi kahve içmeye davet etti. Yemekten sonra oraya gittik.
Fındık kurduna bakar mısınız… Nasıl da yanaşmış yandan yandan:)
Kaan ve Zeynep’in anne ve babaları da vardı. Pasta kesildi. Çocuklar ayrı bir masada oturup yediler pastalarını.
Bir sürü çocuk bir araya gelince ne olur, tabii ki birlikte coşarlar. Coşmanın sonu da kavga… Çaresiz telefonları verdik bir süre oyun oynayıp sakinleşsinler diye. Kaan yanında sadece Duru’yu istedi, ikisi oturup araba yarıştırdılar.
Sonra da teker teker uyuyakaldı bebeler.
Akşamları da pili bittiğinden çoğunlukla üstündekilerle uyuyakalıyordu Durucuk…
Çok güzel bir akşamdı. Hem insanlar hem sohbet güzeldi. Serap muhteşem bir insan, buradan tekrar teşekkür etmek istiyorum. Giderayak yaşanır hep böyle şeyler. Keşke daha önceki akşamlar da buluşabilseydik dedik. Mail adresleri facebook hesapları alınıp verildi.
Plajın sonunda kayalıklar vardı, kayalıklarda da yüzlerce balık.
Aynı bizim akvaryum gibi, metrekareye düşen balık sayısı çoktu yani:) Serhan ve Duru’yla birlikte balıkları besledik. Pankeke bayıldılar.
Hatta bir gün yine balıklara pankek verirken Duru “Ben de istiyorum, ben de bir balığım” diyerek denizin içinde 2 tane pankeki mideye indirdi:) Komiğime gitti:)
Bu sene Duru Serhan’la çok daha iyiydi. Bütün tatil boyunca “Babacım” diyerek yanından ayrılmadı.
Her kız çocuğu gibi Duru da babayı buldu sanırım:)
Hitap şeklinin “Annecim” ve “Babacım” olması da ayrı bir keyif verdi bize.
Duru bu tatilde çok uyumluydu, çok keyifliydi ve çok büyümüştü. O kadar sosyaldi ki ağzımız açık izledik onu. Plajın bir ucunda birine laf yetiştirip öbür ucuna koşarak başka bir çocuğa gidip sohbete devam etti. “Merhaba senin adın ne” demediği insan kalmadı herhalde. Bütün plaj tanıdı onu neredeyse:)
Son gün deniz çok güzeldi, sıcacıktı. Giderayak güzel bir hediye vermişti bize.
Serap ve Deren’lerle vedalaştık. Yemekte tekrar karşılaştık Deren’lerle. Kaan karşı masadan Duru’ya karpuz getirdi, sonra oturup bir güzel afiyetle yedi:) Bayılıyorum çocukların bu saflığına…
Son günlerde Duru eve gitmek istediğini söyledi artık, sanırım sıkılmıştı.
Otelde ona duş aldırdıktan sonra biraz sinirli gözüküyordu. Bir yandan da gitmek istemiyordu sanırım.
Yola çıktığımızda saat 2’ydi sanırım. Önce Foça’ya uğradık. Çok şirin bir yer, dondurması da muhteşemdi. Evleri, sokakları… Keşfetmek lazım bol bir zamanda. Oradan Ayvalık’a, Selçuk Abilerin yanına gittik. Biraz da orada zaman geçirdik.
Dönüş yolu daha zahmetliydi. Eve sabah 5.30’da vardık:(
Sonrası yine aynı:( Eve gelince ne olur, valiz boşalt, yıka, ortalığı derle topla vs…