Minik Duru Neler Yapıyor?

Archive for Ağustos, 2011

Bazen, Duru’nun kullandığı soyut kelimelerin, ne anlama geldiğini bilip bilmediğini merak ediyorum.

Dün ilk kez bana sarıldı, kapıdan girer girmez, “Canım annem çok özledim seni” dedi.

Şaşırdım, duygulandım…

Gerçekten güzel ve yerinde bir kullanımdı.

Bu sıralar daha sakin kalmaya çalışıyorum. Aramız daha iyi.

Ben sakin oldukça o da yatışıyor.

Dün akşam dışarı çıkmak istedi, Serhan seyahatte.

Ben de gider gitmez parka götürdüm. Kimsecikler yoktu parkta, herkes evlerine çekilmiş tabii.

Yolda giderken kucağıma aldım bir ara, sarılıp öptü.

Çiçekler koparıp bana verdi, “Bu senin için” diyerekten…

Bu aralar bir de “fıttıt” yapıyor yanaklarıma:)

Yani, yanağımı sıkıp “fıstık” diyor kendince.

Meme olayında başka bir yöntem deniyorum 1 haftadır, bant yapıştırıyorum.

Gündüz kesmeyi planlıyorum böylece, belki Allah yardım eder de geceleri de kendiliğinden bitiverir.

Böyle işte bu aralar…

Pazartesi akşamı Duru’yla epey puzzle yaptık. Uzun süredir pek bir oyuncağının yüzüne bakmıyordu. Caillou puzzle’ını 10 kez yaptık belki birlikte.

Puzzle yaparken bir sivrisinek musallat oldu. Elimle kovdum. Duru bundan çok etkilendi.

Puzzle’ına devam etti ama aklı bir yandan hâlâ sivrisinekte.

“Git buydan şivyişinek ben pazıl yapıyom” dedi bir ara.

Onun bu masumiyetini çoook sevdim…

Dün akşam iftardan sonra bizimkileri dışarı çıkaralım dedik. Biz eve gittiğimizde neredeyse hava kararacak gibi oluyor, parka götürsek çok az zaman sonra geri döneceğiz. Annem oruç tuttuğundan pek hali olmuyor, Duru’yu parka götürmek için.

Neyse, yemeği yedikten sonra toparlandık, çıkmadan önce Duru’ya sordum “çişin var mı, varsa yapalım, bez bağlamayacağım sana” dedim. Yapmadı, bez de bağlatmadı. Yanıma her ihtimale karşı yedek kıyafet aldım ben de.

Beykoz’daki her zamanki yerimize gittik. Orada Duru’dan 4-5 yaş büyük 2 çocuk bir de abla sayılabilecek yaşta kız çocuğu vardı. Kafenin önünde çimenlik bir alan var, oraya gittiğimizde bu çocuklar koşturuyordu. Bizimki de katıldı aralarına. Koştur koştur, onlar kovalıyor, bu kaçıyor, çığlıklar atıyor. Kızlar bunun üzerine geldikçe hem hoşuna gidiyor hem de heyecanlanıp “yapma abacım” diyor onlara:) Seyrederken eğlendim.

Bir ara koşarken çişi gelmiş gibi hareketler yapmaya başladı. Sordum, “yot” dedi. Neyse, bir süre sonra geldi yanıma “çiiş, çiişş” diyerekten, ama iş işten geçmişti. Çünkü onu söylerken bir yandan da koyvermiş gidiyordu:)

Tuvalete koşturduk, olan olmuştu ama. Tuttum, yapmadı, demek sonuna kadar halletmiş bir güzel.

Bize de kafeden ayrılmak düştü. Allahtan çayımız kahvemiz bitmiş, kalkmak üzereydik. Duru’nun zamanlaması müthişti yine.

Arabaya gittik. Babasına “Baba ben çiş yaptım” diyordu marifetmiş gibi:)

Üzerini değiştirdim. terlemişti zaten.

Demek ki neymiş, evde çişini yapmazsa dışarı çıkarken bezlemek gerekiyormuş.

Gece bezlemedim yine, yapmaz diye. Yapmadı da zaten.

Bir günümüz daha böyle bitti.

Gece seslendi Duru. Gittim. Bir çiş kokusu hakim. Evet, kaza 2… Baktım ıslak. Çarşaflar aynen kirli sepetine. “İşedim” diyor bizimki. Üzerini değiştim. “Altını bezleyeyim mi kızım” dedim, “Evet” dedi. Garip bir mahcubiyet de vardı. Üzüldüm kuzuma.

Demek ki geceleri artık bezleyeceğim. Ya da gecenin bir yarısı lazımlığa oturtacağım.

Akşam ola hayrola…

Yaklaşık 10 gündür falan (bilmiyorum, belki daha az) Duru’nun altını geceleri de bezlemiyoruz. Bir cesaret geldi bize sormayın. Bunda Duru’nun payı büyük tabii. Pazar günü babaanneye de taşıdık lazımlığı, aksi takdirde başka bir yere yapmıyor.

Dün çok su içti. Yatmadan 1 saat önce de yapmıştı çişini. Gece sordum çiş var mı diye, “yot” dedi:) Neyse sabah oldu, beni yanına çağırdı. Kucağıma aldım. Baktım bir ıslaklık mevcut. Evet, kaza 1:)

Neyse ki donanım tamdı, yatak pedi, bir de ekstra alt değiştirme bezini de çarşafın altına koymuştum. Yatağa hiç geçmemiş bile.

Bakalım, bu gece de aynısı tekrarlanırsa geceleri bezli günler bizi bekler…