10 Aralık’ta Duru tam tamına 2,5 yaşını doldurdu.
Ne zaman doğdu, küçücük, yarı kolum kadarken ne zaman bu kadar büyüdü bilmiyorum. Garip olan şu ki sanki hep böyleymiş gibi geliyor bana. Birkaç ay öncesinde Duru nasıldı, neler yapardı, hangi kelimeyi nasıl söylerdi, beyin bazı şeyleri siliyor, siteyi okursam hatırlayıp şaşırıyorum.
Bu aralar daha sakin. Sabahları yine bırakmak istemiyor beni, o “gitme anne” dedikçe benim içim eziliyor, çok zor bir durum gerçekten. Azıcık onun gönlünü hoş edip, biraz oturup birlikte çizgi film seyredip (yan yana, genelde kucağımda oluyor) öyle gidiyorum işe. Sabah sabah televizyon hiç hoşuma gitmiyor ama çaresiz kalınca Pepee kurtarıcım oluyor. Bu sabah Pepee’yle karşılıklı Tekirdağ karşılaması oynarken ben üzerimi giyip gideceğimi söyledim, “Güle güle anne” diyerek uğurladı beni.
Akşamları ne faaliyet yapacağımı şaşırıyorum hâlâ. Bazen Duru yönlendiriyor, bazen benim aklıma bir şeyler geliyor. Bu sıralar boya kalemleriyle bir şeyler yapıyoruz. Mesela kağıda onun elini bastırıp şeklini çiziyorum, o da tırnaklarını, saatini ve yüzüğünü çiziyor.
Ya da bir kafa çiziyorum o da gözlerini, burnunu ve ağzını çiziyor.
Onun dışında bir de oyun hamuru revaçta bu aralar. Kalıpla şekiller yapıyoruz.
Bir de saklambaç oynuyoruz. Yavrum, saklanmayı da bilmiyor, “kapının arkasına saklanıcam sen beni bul” diyor:) Ne kadar saflar…
Kestane yaptık bir akşam, ben yıkadım o tavaya yerleştirdi.
Kesme biçme işlemlerine bayılıyor. Elimde makas ya da bıçakla bir şey keserken “Anne birlikte keselim mi” diyor. Burada kalıpla balıklar yapmıştık, onları kesiyor itinayla…
Bunlar da 2,5 yaş ayakları, çok seviyorum onları:)
2 gündür kusuyor, Allahtan günde 1’er kez oldu, nedenini bilmiyoruz.
Babayla arası iyi. Akşamları birlikte kitap okuyorlar bazen, bazen de balıklarla uğraşıyorlar.
2,5’tan 3 olmak bizde böyle…
